Duchy Nowego Jorku

W migotliwym Nowym Jorku Jima Lewisa pełno jest duchów. Upiory niespełnionych miłości, zjawy osamotnienia, widma minionych zdarzeń. Pulsująca metropolia przytłacza, a przeplatające się historie napełniają niepokojem. Bohaterowie są zarazem wyczerpani kłótliwym miastem i zakochani w nim bez pamięci. Postaci u Lewisa jest wiele: ich początkowo niezwiązane losy zaczynają się coraz mocniej splatać, a nad ich historiami gęstnieje apokaliptyczny duch – kolejny z nowojorskich upiorów. Pojedyncze opowieści mają jeszcze jeden wspólny mianownik: jesteśmy połączeni w naszej samotności, zawiedzionych uczuciach, tęsknocie. A gdy już zdaje się, że miasto opanowała wieczna ciemność, za jednym z bohaterów powtarzamy z ulgą i uśmiechem: to tylko awaria prądu. „Mocny literacki głos.” Jeffrey Eugenides „Jim Lewis widzi jak fotograf i pisze jak anioł zemsty.” Sally Mann „Cudowna opowieść, której fraza błyszczy jak chodnik po deszczu. [...] Właśnie tak – pomyślałem – dokładnie tak wygląda życie w Nowym Jorku.” „New York Times Book Review” „Sieć połączonych historii tak przesiąkniętych miastem, w którym rozgrywa się akcja, że nie mogłyby się dziać nigdzie indziej.” „San Francisco Chronicle” „Mistrzowski gobelin utkany z losów niedoskonałych i wrażliwych nowojorskich dusz, osadzony na tle miasta, które jest kalejdoskopowe, sprzeczne, halucynacyjne, żarliwie pożąda, ale też żarliwie się broni.” Richard Price „„Duchy Nowego Jorku” to skomplikowany gąszcz trajektorii życia i dogłębnie przejmująca opowieść.” Jardine Libaire „Lewis jest mistrzem w tworzeniu rozbudowanych postaci uchwyconych w różnych momentach czasu. […] Liryczna narracja nieustannie wciąga, zwłaszcza gdy epizodyczne wątki zaczynają się splatać.” „Booklist” „Czyta się jak literacką wersję filmu Kolacja z Andrzejem. […] Styl jest piękny i wyrazisty, autor zaś ma wspaniałe oko do szczegółów.” „Kirkus Reviews”